We gaan nog niet naar huis, nog lange niet!

Misschien een beetje een rare timing om een blog te typen, maar op donderdagochtend erachter komen dat de les begint met gast-colleges in het Lets, is toch duidelijk een aanleiding om even in het Nederlands te denken. Natuurlijk volg ik hier Letse taallessen, maar dit gaat nog lang niet zo ver als waar ze nu over aan het praten zijn voor in de klas. Sommige woorden herken je wel, maar de context van het hele verhaal begrijpen is toch wel lichtelijk moeilijk. En wat verwacht je ook na slechts twee maanden in Letland. Misschien als je de hele dag Lets moet praten, omdat er niemand anders is, maar dat is niet het geval. Engels is de meest gesproken taal in mijn leven op dit moment en daar verandert de vrouw van het gast-college niets aan. Af en toe komt er in haar presentatie een plaatje voorbij, en dan snap ik ongeveer waar ze over aan het praten is. Iets met ministeries, oftewel, laat maar. Dus de laptop erbij gepakt om maar weer eens een blog te gaan schrijven.
Aan het aantal blogs op deze site te zien, heb ik het naar mijn zin. Ik heb namelijk niet veel tijd over om elke week een verhaal te schrijven. Dit zou overigens wel kunnen, met het aantal nieuwe ervaringen die ik hier op doe. Elke week is weer anders, elke week doen we weer iets nieuws, en elke week ontmoet je nieuwe mensen.

Laatst ging ik met Dominika, mijn Slowaakse vriendin hier, de straat op om mensen te interviewen voor een opdracht voor school. Het is grappig om te zien dat de jongere mensen onder de Letten, wel een gesprek met je willen aan gaan en de ouderen ons liever uit de weg gaan. Mensen zijn eerst bang, maar later ontdooien ze een beetje en stellen ze ook vragen aan ons. Waar we vandaan komen, wat we hier doen en tot wanneer we blijven. Één vrouw is mij erg bijgebleven. We ontmoette haar moeder voor een winkel en vroegen haar of ze Engels sprak. Toen ze nee antwoordde wilde wij onze weg weer vervolgen, maar hield ze ons aan, omdat haar dochter wel goed Engels sprak en die zo uit de winkel zou komen. De moeder sprak een klein woordje Duits, dus wij zetten ons beste Duitse vocabulaire op. Toen de dochter uit de winkel kwam vertelde ze ons dat ze les gaf op Vidzeme Augstskola en ook een tijdje in Duitsland had gewoond. Haar Duits was dus erg goed, en ze was zo blij om weer even in het Duits te praten. Ze was zo enthousiast dat we haar hebben toegevoegd op Facebook en af en toe even een gesprek hebben in de Duitse taal. Ik vond het mooi om te zien dat zij zo enthousiast was over ons interview, maar ook over het feit dat ze lekker Duits kon praten. We hadden wel uren met haar kunnen blijven kletsen, maar jammer genoeg waren op weg naar de universiteit.
Voor mij was dit een nieuwe ervaring, want in Nederland ga ik niet zomaar de straat op om mensen te interviewen. Maar ze gek als de Slowaakse is, ging ik toch met haar mee en ik ben blij dat ik het gedaan heb. Want je krijgt er een soort van adrenaline van, je wordt er vrolijker van en je dag is goed begonnen.

Oeh, een plaatje met een hond in de presentatie, even afgeleid van mijn laptop. Het was een labrador, dus dan mag ik even afgeleid zijn, vind ik zelf. Want mijn lieftallige labrador-duo in Nederland mis ik toch wel echt heel erg. In het weekend thuiskomen en ontvangen worden door twee enthousiaste honden is gewoon een stukje geluk in je leven. Nu probeert mijn vader ze wel eens voor de webcam te houden tijdens onze wekelijkse Skype sessie, maar ze zien mij niet. Ze horen mij daarentegen wel en gaan in plaats van voor de laptop zitten, met een noodgang naar de deur om mij te ontvangen. Helaas moet ik ze nog een paar maanden teleurstellen, voordat ik ze echt kan knuffelen. Laatst was ik aan het Skypen met mijn vader op zijn telefoon, omdat zijn laptop stuk was. Hij hield zijn telefoon voor onze jongste labrador Benthe en die gaf een lik over het beeldscherm. Heel erg lief,maar mijn beeld was weg en de connectie met mijn vader was verbroken. Gelukkig kan een beeldscherm weer snel schoongemaakt worden en was ik weer in beeld. Lieverds dat zijn het, in juni zie ik ze weer en krijgen ze een uitgebreide knuffelsessie. Want hier in Valmiera lopen er meer kinderwagens rond dan honden, laat staan dat als je een hond ziet, deze ook daadwerkelijk mag aaien. De mensen hier lopen het liefst stevig door met hun hond, zonder je ook maar een blik waardig te keuren. Gisteren zag ik wel een kat aangelijnd uitgelaten worden, die mocht ik wel aaien. Beetje raar om een kat aan te lijnen, maar ik mocht knuffelen, dus daar was ik al heel blij mee.

Allemaal voorbeelden van de nieuwe ervaringen die ik hier op doe. Natuurlijk verschilt het van klein naar groot, maar ervaringen zijn ervaringen. Grote ervaringen zijn bijvoorbeeld de reisjes die wij hier maken in het weekend. Vorige weekend zijn we naar Estland gereden. Het is niet zo’n groot land, waardoor we eigenlijk in twee dagen heel Estland hebben gezien, of in ieder geval de grootste steden en mooiste stukjes. Misschien in de lente nog maar even teruggaan, aangezien de zee deels bevroren was, het zand omgetoverd tot sneeuw en in de natuur alles grauw was. Maar de hoofdstad Tallinn gezien, overdag en ’s avonds en die is zeker de moeite waard. Weer heel anders dan Riga en ergens in deze drie maanden moet ik de andere stad van de Baltische Staten, Vilnius, ook maar vergelijken. Het is namelijk ook een doel van deze buitenlandminor, want zo moet het officieel genoemd worden, om zoveel mogelijk te zien aan deze kant van Europa. Letland is één van de Baltische Staten, dus ook de andere moeten bekeken worden. Estland kan ik afstrepen en Litouwen wordt sowieso eind mei bezocht tijdens de Study Excursion in Baltics, check Litouwen, check drie studiepunten.

En zo ben ik acht uur later weer op mijn kamer, heb ik de universiteit overleefd en gaan we ons hier op maken voor St. Patricks Day, of in ieder geval de avond. Ook ga ik mij op maken voor volgend weekend, dan is het namelijk Pasen en komen vier van mijn beste vriendinnen langs in Latvia. Het Paasweekend komen wij wel door met ons vijven, want in Riga is genoeg te doen. Even heerlijk een weekendje weg van alle Fransen, schooldingen en communicatiefoutjes. Gewoon heerlijk Nederlands, woehoe! Ik heb er zin in, en de meiden ook!

Uz drīzu tikšanos, oftewel tot de volgende keer,

Annemiek