Eerste dagen in Letland

Na twee koffers, zes lijstjes en nog meer vaarwel-knuffels, ben ik zo goed als wel aangekomen in Valmiera, Letland. Het is raar om te bedenken dat je om 7 uur ’s ochtends vertrekt uit de Wieringermeer en 10 uur later aan de andere kant van Europa staat. Het besef dat je echt in een ander land gaat overleven, komt pas als je in Riga de bus moet vinden. Lets werd niet gegeven op onze middelbare school en het is ook niet dat je er iets uit kunt op maken. Maar ik heb het gered en zit nu in het kleine stadje Valmiera. Met zo’n 25000 inwoners, een theater, bioscoop en universiteit, vermaak ik mij prima. Er ligt sneeuw, maar het is niet koud. Binnen in huis is het lekker warm en samen met andere mensen eten is gezellig. Er komen allerlei nationaliteiten voorbij: Spaans, Slowaaks, Turks, Frans(heel veel Fransen) en natuurlijk Lets. De Spaanse meiden vertelden dat het in december veel kouder is geweest dan nu, variërend van -25 tot -32, brrrr. Nu niet, de sneeuw begint te smelten en het is overdag boven nul. Wind, regen en kou, het lijkt net Holland, Cultuur Shock…nope!
De eerste paar dagen zijn goed verlopen, ik heb een Lets kamergenootje maar die komt pas op maandag. Aan mijn kamer is het wel te zien, aangezien het een lichtelijk zootje is(nu al..). Ik deel de badkamer met een Frans meisje, Sixtiene en zij is erg aardig. Zij is één van de 20(!) Franse mensen, die een dag later dan ik aankwamen. Met deze hoeveelheid Fransen denk ik dat mijn Frans over vijf maanden net even iets beter is, komen die 7 jaar middelbare school lessen toch van pas. Soms zijn de Fransen wel een beetje teveel Frans aan het praten, maar zodra je:’ L’anglais s'il vous plaît’ roept, gaan ze wel over in het Engels. Het is voor hen ook moeilijk, omdat ze met een groep van 20 mensen zijn die dezelfde taal spreken. Ze hebben ook leuke kanten, aangezien één van de Franse jongens AZ kende, nou blijer kun je mij niet maken. ‘Aaahh, AZ Alkmaar’ (even het Franse accent hierbij denken). Want ja ook het Nederlandse voetbal hou ik hier gewoon bij, en we staan weer in het linkerrijtje!
Ook het zingen wordt hier goed bijgehouden. Karaoke met een paar mensen is altijd leuk, maar dan ‘I see fire’ van Ed Sheeran tweestemming zingen met een Letse is perfect. En even voor de Arrival mensen; ja mijn solo deed ik ook echt als solo, inclusief de altijd mooie ‘oooohhhh’. Love it.
Voor de rest gaat het goed met me, ik zit goed in mijn vel, maar moet af en toe wel iets meer rust nemen. Al die nieuwe avonturen zijn leuk, maar erg vermoeiend. Daarom vandaag wat rust, met een stukje schaatsen tussendoor, woehoe!

En nu? Nu is het zondag ochtend, finish ik dit verhaal en eet ik mijn ontbijt. Morgen begint het echt, les, studie en waarschijnlijk veel leuke dingen! Ik houd jullie op de hoogte via deze blog, met af en toe wat foto’s.

Atā, oftewel tot ziens!

Annemiek