Bijna weer thuis!

Over minder dan twee weken ben ik weer terug in mijn vertrouwde omgeving, in het altijd gezellige maar regenachtige Nederland en kan ik mijn humor uitten in de moedertaal. Om precies te zijn ben ik nog 10 dagen in Letland, wat nu overigens meer op Spanje lijkt met temperaturen die niet onder de 25 graden komen. Ik ga het hier missen, dat is zeker. De vrijheid die je hier hebt omdat niemand je kent, maar ook de natuur die hier buiten de steden op een imposante wijze te vinden is. En natuurlijk de mensen die ik hier heb leren kennen, van Slowakije tot Georgië en van Frankrijk tot Moldavië, allemaal nieuwe vakantiebestemmingen haha.

Over minder dan twee weken mag ik mijn geliefde mensen in Nederland weer knuffelen, maar ook mijn lieftallige labrador-duo met de zes mini’s die er sinds maandag bij zijn gekomen. Mag ik weer op de koffie bij mijn baas, met die andere heerlijk drukke labrador en mag ik genieten van de Wieringermeerse omgeving. Kan ik weer genieten van de Nederlandse frisse wind en de regen die daarbij hoort. Mag ik weer op naar Tilburg en alle vertragingen met NS die het met zich meesleept. Ben ik weer even alleen in mijn studiootje en kan ik weer in dat heerlijke bed liggen, of misschien is die niet meer lekker omdat ik het harde bed van Valmiera gewend ben….Hope not.

Over twee weken mag ik weer aan mijn favoriete sport doen, nieuwe eelt kweken op mijn zachte handjes en mijzelf weer laten vallen in de valkuil. Mag de spagaat weer in de benen komen en mogen de buikspieren weer aan het werk. Mogen mijn voetjes zich weer om de 10cm brede balk klemmen en mogen mijn armen weer strak zijn tijdens de vloeroefening. Mag ik weer onder de magnesium zitten en mag het tape weer uit de kast worden gehaald. Eigenlijk realiseer je je pas dat turnen je leven heeft bepaald, als je het een half jaar niet kunt uitvoeren. Ik heb wel vaker de sport niet kunnen uitvoeren, maar dat kwam dan door blessures en niet dat het land waarin je leeft het totaal niet aanbiedt. Achja, je kunt niet alles hebben.

Over twee weken zal ik terug denken aan de geweldige tijd die ik hier in Letland heb gehad, zal ik aan de mensen denken die ik in vier maanden heb ontmoet. Alle foto’s, filmpjes en herinneringen die we hebben gemaakt en de ervaringen die we hebben gedeeld. De landen, steden en dorpjes die we hebben bezocht, de talen die we samen hebben gesproken, maar zeker ook geleerd hebben. Al is het maar een klein woordje zoals ‘dankjewel’, ze waarderen het toch. Het Engels wat zeker weer is bijgeschaafd, maar ook het Frans, Slowaaks en natuurlijk het Lets. Of je er in de verdere toekomst nog iets aan hebt is wat anders, maar het behoort nu wel tot je vocabulaire. Sommige woorden vergeet je zo snel, terwijl anderen nog wel jaren in het hoofd kunnen blijven zitten. Dit is ook zo met de mensen die ik hier heb ontmoet. Natuurlijk ga ik bepaalde mensen echt wel opzoeken, terwijl je met anderen nog wel contact houdt op Facebook, maar daar blijft het bij.

Over twee weken mag ik weer genieten van alles dat Nederlands is. Van hagelslag en pindakaas tot de goede infrastructuur en alle wetten en regels. Gelukkig hadden mijn lieftallige vriendinnetjes al een hele pot met pindakaas meegenomen, maar dat was eind maart, die is dus al op. Ze proberen het in Letland wel hoor, met pindakaas, stroopwafels en iets wat op yoghurt moet lijken. In Nederland is dat toch net even wat lekkerder. Gelukkig heb ik afgelopen weekend een pak stroopwafels gekregen van Gerben, om deze laatste weken mee door te komen.

Over anderhalve week zie ik al jullie heerlijk Nederlands pratende mensen weer, en daar heb ik zin in! Ik sluit een semester Letland met een waanzinnig gevoel af, met zoveel meer ervaringen dan ik ooit had durven dromen. Met bezoeken aan zes verschillende landen, vriendschappen voor het leven en herinneringen die nooit meer weggaan stap ik volgende week vrijdag met een voldaan gevoel het vliegtuig in!

Tot dan,
Annemiek